"Pulitzer-winnende grafische roman 'Feeding Ghosts' krijgt minimale reactie"

De grafische roman die Ghosts voedt: een grafisch memoires van Tessa Hulls , gepubliceerd door MCD in 2024, heeft de Pulitzer Prize gekregen, aangekondigd op 5 mei. Deze prestigieuze onderscheiding markeert een historisch moment omdat het slechts de tweede grafische roman is die een Pulitzer wint, de volgende kunstspiegelman's maus in 1992, die een speciale prijs ontving. Opmerkelijk is dat het voeden van geesten de prijs in de reguliere categorie memoires of autobiografie beveiligde, die wereldwijd concurreerde tegen het toppositie Engels proza. Deze prestatie is nog indrukwekkender omdat het de grafische roman van Hulls is.

De Pulitzer Prize, algemeen beschouwd als de meest prestigieuze prijs op het gebied van journalistiek, literatuur en muziek in de Verenigde Staten, rangschikt net onder de Nobelprijs op het internationale podium. Ondanks de betekenis van deze overwinning heeft het nieuws minimale berichtgeving gekregen. Sinds de aankondiging twee weken geleden hebben slechts enkele mainstream- en handelspublicaties, zoals The Seattle Times en Publishers Weekly , samen met één grote stripboeknieuws, Comics Beat , hierover gemeld.

Het Pulitzer Prize Board beschreef het voeden van geesten als "een beïnvloedend werk van literaire kunst en ontdekking wiens illustraties drie generaties Chinese vrouwen tot leven brengen - de auteur, haar moeder en grootmoeder, en de ervaring van trauma uitgedeeld met familiegeschiedenis." Het verhaal omvat de impact van de Chinese geschiedenis in deze generaties. De grootmoeder van Hulls, Sun Yi, een journalist uit Shanghai, werd gevangen in de omwenteling van de communistische overwinning van 1949. Ze vluchtte naar Hong Kong en schreef een bestseller memoires over haar vervolging en overleving, alleen om later een mentale uitsplitsing te lijden waarvan ze nooit herstelde.

Hulls, opgegroeid met Sun Yi, waren getuige van haar moeder en grootmoeder die worstelden met niet -onderzochte trauma en psychische aandoeningen. Dit leidde ertoe dat rompen het huis verlieten en naar afgelegen uithoeken van de wereld reisden. Ze keerde uiteindelijk echter terug om haar eigen angsten en generatietrauma te confronteren, een reis die ze beschrijft als een familiale plicht. "Ik had niet het gevoel dat ik een keuze had. Mijn familie -geesten vertelden me letterlijk dat ik dit moest doen," verklaarde Hulls vorige maand in een interview . "Mijn boek heet Feeding Ghosts, want dat was het begin van dit negenjarige proces om echt in iets te stappen dat mijn familieplicht was."

Ondanks het succes van het voeden van geesten , heeft Hulls aangegeven dat dit misschien haar enige grafische roman is. "Ik heb geleerd dat een grafisch romanschrijver echt te isolerend is voor mij", zei ze in een ander interview . Haar toekomstige ambities omvatten het worden van een ingebedde stripjournalist, samen met veldwetenschappers, inheemse groepen en non -profitorganisaties in afgelegen omgevingen, zoals op haar website beschreven.

Ongeacht wat ons te wachten staat voor Tessa -rompen, het voeden van geesten is een baanbrekend werk dat erkenning en viering verdient buiten de stripgemeenschap.